Δύο είναι οι παράγοντες που συμβάλλουν στο αίσθημα της πείνας:
Πρώτον, ο κορεσμός του στομάχου.
Το αίσθημα πληρότητας μπορούμε να το πετύχουμε με πολλές φυτικές ίνες από ινώδεις υδατάνθρακες, όπως λόγου χάριν τις σαλάτες και τα λαχανικά, συνοδευόμενα με πολύ νερό.
Ο δεύτερος και ουσιαστικότερος παράγοντας είναι τα επίπεδα γλυκόζης του αίματος, ή κοινώς του σακχάρου.
Αυτά είναι άμεσα εξαρτώμενα με το πόση ινσουλίνη παράγεται από το πάγκρεας.
Ο κύριος παράγοντας που διεγείρει τα νησίδια του Langerhands να παράγουν ινσουλίνη, είναι οι απλοί υδατάνθρακες, ή αλλιώς σάκχαρα.
Μόλις φάμε κάτι γλυκό, η παραγόμενη ινσουλίνη θα προκαλέσει υπογλυκαιμία και αίσθημα πείνας κατά συνέπεια, δεδομένου ότι τα σάκχαρα θα ανεβάσουν τη γλυκόζη του αίματος.
Συνεπώς, πρέπει να αποφεύγουμε υδατάνθρακες με υψηλό γλυκαιμικό δείκτη και απεναντίας να τρώμε σύνθετους, οι οποίοι αποδεσμεύονται βραδέως.
Το πικολινικό χρώμιο είναι ένα μέταλλο το οποίο βοηθά στη σταθεροποίηση της γλυκόζης του αίματος και συνεπώς καταπολεμά το αίσθημα πείνας.
Η κατανάλωση άφθονης απάχης ζωικής πρωτεΐνης, σε συνδυασμό με σαλάτες και λαχανικά, προσφέρει μια αίσθηση πληρότητας, αφού δεν υπάρχει ερέθισμα για την έκκριση ινσουλίνης από το πάγκρεας.
Επιπρόσθετα, οι κετωνικές δίαιτες χαμηλές σε υδατάνθρακες οδηγούν στην παραγωγή κετωνικών σωμάτων, οι οποίες είναι παράγωγα της τήξης του λιπώδους-υποδορίου ιστού και έχουν την ιδιότητα να καταστέλλουν την όρεξη.
Φυσικά το καλύτερο κόλπο για να μην πέσουμε στην παγίδα της υπογλυκαιμίας, είναι η κατανάλωση μικρών γευμάτων κάθε δυο με τρεις ώρες.
Αντιθέτως, όταν φάμε μετά από πέντε ώρες θα προκαλέσουμε έκρηξη ινσουλίνης, η οποία θα δημιουργήσει λιπογένεση.
Επίσης, θα καταναλώσουμε μεγάλες ποσότητες φαγητού, εξαιτίας της υπογλυκαιμίας-πείνας.
Το μοντέλο τρώμε δυο φορές τη μέρα για να αδυνατίσουμε, είναι πια απορριπτέο και ξεπερασμένο πια.
Ο καταμερισμός-σπάσιμο των θερμίδων και γευμάτων είναι το σωστό.