Πριν κρίνουμε άσχημα ένα παχύσαρκο άτομο στο δρόμο, πρέπει να σκεφτούμε πριν τρεις πιθανές ιατρικές εκδοχές που αφορούν το παθολογικό πάχος.
Πρώτον το σύνδρομο Cushing, που χαρακτηρίζεται από σεληνοειδές προσωπείο, παχύ κορμό και αδύνατα άκρα. Εκεί ευθύνεται η υπέρ έκκριση κορτικο στεροειδών, της αλδοστερόνης (αλατο-κορτικο στεροειδές) και της κορτιζόλης (γλυκο-κορτικο στεροειδές).
Οι δύο αυτές ορμόνες ευθύνονται για κατακράτηση νερού (μέσω νατρίου) και λιπογένεσης (μέσω νεογλυκογένεσης).
Δεύτερον ο υποθυρεοειδισμός όπου είτε γεννιέσαι, είτε καταλήγεις εκεί μέσω αυτοάνοσου θυρεοειδίτιδας λόγω χρόνιου στρες.
Τρίτον ο διαβήτης τύπου ΙΙ, που εκεί ευθύνεται ο πάσχων εξαιτίας κακής σίτισης και ανεπαρκούς φυσικής δραστηριότητας. Εξέλιξη του οποίου αποτελεί το μεταβολικό σύνδρομο.
Η βαριατρικη έχει αντιμετωπίσει αποτελεσματικά περιπτώσεις κακοήθους παχυσαρκίας.
Αλλά πιστεύω ότι η παραδοσιακή μέθοδος της άσκησης με δίαιτα είναι κλασικές και αναντικατάστατες.
Κανένας πλαστικός και γενικός χειρούργος δεν αντικαθιστούν τις αρχές αυτές.
Διότι ένα παχύσαρκο άτομο χωρίς γυμναστική θα παραμείνει ένα μικρότερο αχλάδι σε σωματότυπο με την υπάρχουσα κυτταρίτιδα.
Ενώ η σημασία της σωστής δίαιτας είναι ανώτερη εκείνη της άσκησης, αφού γυμναζόμαστε μία ώρα, ενώ τρώμε για δεκαπέντε ώρες.