Οι πιο συχνές ρήξεις μυών είναι του μείζονος θωρακικού, του δικέφαλου βραχιόνιου, του δικέφαλου μηριαίου, του γαστροκνημίου, του τρικέφαλου, του ορθού μηριαίου-τετρακέφαλου.
Οι ρήξεις μπορεί να είναι είτε στην κατάφυση των μυών στο οστό, είτε στο μέρος της μυϊκής γαστέρας.
Εάν πρόκειται για μερική ρήξη μυϊκών ινών, τότε η αποκατάσταση μπορεί να μην γίνει χειρουργικά. Εάν όμως η ρήξη είναι πλήρης, είτε στη μυϊκή γαστέρα, είτε στο σημείο κατάφυσης, τότε η αντιμετώπιση γίνεται με τις κλασικές μεθόδους της ορθοπεδικής.
Σε κάποιες περιπτώσεις στο σημείο κατάφυσης γίνεται αποκόλληση του τένοντα στο οστό, εν παραδείγματι του τρικέφαλου στην ωλένη, ή του δικέφαλου βραχιόνιου στην κερκίδα, ή ακόμη του επιγονατιδικού συνδέσμου (προέκταση του ορθού μηριαίου-τετρακέφαλου) στην κνήμη.
H εκτεταμένη χρήση ΑΑΣ σχετίζεται άμεσα με τενόντιες ρήξεις.
Συνήθως η μυική ανάπτυξη και δύναμη που προκαλείται από τη χρήση ΑΑΣ, δεν συμβαδίζει ανάλογα με τις τενόντιες αντοχές.
Η εκτεταμένη κατάχρηση των ΑΑΣ οδηγεί σε σκλήρυνση των τενόντων, που γίνονται λιγότερο ελαστικοί.
Σε μερικές έρευνες διαπιστώθηκε πως η βιοσύνθεση κολλαγόνου του συνδετικού ιστού εκφυλίζεται.
Ο εκρηκτικός τρόπος εκτέλεσης των ασκήσεων, ιδίως όταν συμβαίνει χωρίς να προηγηθεί το κατάλληλο ζέσταμα, αυξάνει τις πιθανότητες για τενόντιες ρήξεις.
Σε πειραματικές μελέτες που έγιναν σε χρήστες και μη ΑΑΣ, διαπιστώθηκε πως 1/5 χρόνιους χρήστες ΑΑΣ έχουν υποστεί έστω μια φορά τενόντια ρήξη.
Τη στιγμή που 1/20 μη χρήστες ΑΑΣ έχουν υποστεί ανάλογες ρήξεις με έμφαση στο πάνω σώμα.
Στατιστικά υπερτερεί σε συντριπτικό βαθμό πως η εκτεταμένη κατάχρηση ΑΑΣ, αυξάνει την ένταση της προπόνησης, με αποτέλεσμα η βιομηχανική των ασκήσεων να αλλάζει δραματικά.
Οι αρθρώσεις, σύνδεσμοι, τένοντες και μύες φορτίζονται στο μέγιστο βαθμό, ενώ ο υπέρμετρος ζήλος και η αυτοπεποίθηση που πηγάζει από την αύξηση της δύναμης, αυξάνουν τις πιθανότητες τραυματισμού.