Κατά τη διάρκεια μιας έντονης μυϊκής καταπόνησης, είτε αυτή λαμβάνει χώρα σε γυμναστήριο με αναερόβιες δραστηριότητες, ή σε εξωτερικό χώρο με αερόβια άσκηση, συγκεκριμένες βιοχημικές και ορμονικές αλλοιώσεις παρατηρούνται.
Οι σκελετικοί γραμμωτοί μύες υποβάλλονται σε ρήξη.
Αυτό καλείται ραβδομυόλυση, όπου οι μύες απελευθερώνουν την πρωτεΐνη που μεταφέρει οξυγόνο στους μύες.
Η μυογλοβίνη (MGB) είναι η αντίστοιχη μυοσφαιρίνη των ιστών, αλλά αποβαίνει τοξική στο νεφρικό σπείραμα.
Ως εκ τούτου, η τιμή κρεατινίνης ορού αυξάνει (CRE), που υποδηλώνει πτώση της νεφρικής λειτουργίας και σπειραματικής διήθησης (GFR).
H τιμή της κρεατινοκινάσης (CPK) αυξάνει μέχρι δεκαπλάσιες φορές του ανώτατου φυσιολογικού ορίου.
Το κάλιο (K) που είναι το κύριο ενδοκυττάριο ιόν απελευθερώνεται στο πλάσμα και αυξάνει η συγκέντρωση του.
Όταν η συγκέντρωση του αυξηθεί σημαντικά, οδηγεί σε αρρυθμίες του μυοκαρδίου (κολπική μαρμαρυγή, κοιλιακή ταχυκαρδία).
Η μυϊκή ρήξη ισοδυναμεί με κυτταρικό θάνατο και αυξάνει την τιμή της γαλακτικής αφυδρογονάσης (LDH).
Η αφυδάτωση οδηγεί σε αιμοσυμπύκνωση και η τιμή της ουρίας (BUN) ορού αυξάνει.
H γλυκόζη ορού αρχικά ελαττώνεται.
Αργότερα κι αφού εξαντληθούν τα μυϊκά και ηπατικά αποθέματα γλοκογόνου, ενεργοποιείται μέσω γλουκαγόνης και κορτιζόλης η νεογλυκογένεση και η γλυκόζη αποκαθίσταται.
Σε αυτή τη φάση αυξάνει και η συγκέντρωση των ελεύθερων λιπαρών οξέων στο αίμα, ως αποτέλεσμα της οξείδωσης του υποδόριου ιστού.
Τα λευκά αιμοσφαίρια (WBCs) αρχικά αυξάνουν, διότι η άσκηση από μόνη της αποτελεί μια φλεγμονώδης διαδικασία.
Όταν όμως περάσει στο στάδιο της μυϊκής καταπόνησης, η κορτιζόλη αυξάνει, διότι είναι μια αντιφλεγμονώδης ορμόνη.
Η κορτιζολαιμία συνάδει με την αύξηση της C αντιδρώσας πρωτεΐνης (CRP).
Έντονο χρόνιο ψυχοσωματικό άγχος (μαραθώνιος, τρίαθλο, ποδηλασία) θα οδηγήσει σε πτώση της κορτιζόλης (CRT), λόγω κόπωσης των επινεφριδίων.
Εκεί ο απόλυτος αριθμός των λευκοκυττάρων θα ελαττωθεί και ως εκ τούτου η ανοσοποιητική ανταπόκριση.
Ο μυϊκός καταβολισμός θα προκαλέσει πτώση των λευκωμάτων (PRT) και αλβουμίνης (ALB), αλλά και των ανοσοσφαιρίνων IgA,ΙgD,ΙgG, ΙgM.
Η χρόνια κορτιζολαιμία θα ελαττώσει την ενδογενή παραγωγή τεστοστερόνης (LH/TT),όπως κι η ενέσιμη κορτιζόνη εξάλλου οδηγεί σε υπογοναδισμό.
Επίσης η αυξημένη κορτιζόλη οδηγεί σε αύξηση της φυλοσύνδετης σφαιρίνης (SHBG),που προκαλεί πτώση της ελεύθερης τεστοστερόνης (FT) και της γενετήσιας ορμής.
Oι ηλεκτρολύτες (Na, CL, Mg, Ca) ελαττώνονται και έχουμε υποναντριαιμία, υπομαγνησιαιμία, υποασβεσιαιμία, υποχλωριαιμία αντίστοιχα.
Η υπομαγνησιαιμία κι η υποασβεστιαιμία οδηγούν σε μυϊκούς σπασμούς, τις λεγόμενες κράμπες.
Δεδομένου ότι τόσο οι σκελετικοί μύες, όσο το μυοκάρδιο αλλά και ήπαρ έχουν κοινούς υποδοχείς για τις τρανσαμινάσες της αλανίνης και ασπαρτικού οξέως (ALT/AST), είναι προφανές πως οι τιμές τους θα αυξηθούν.
Μια πιθανή ηπατική βλάβη, ή έμφραγμα του μυοκαρδίου θα διαφοροδιαγνωστούν με την παρακολούθηση των χολοστατικών ενζύμων.
Η γάμα γλουταμινοτρανσφεράση (γGT) κι η αλκαλική φωσφατάση (ALP).
Kαθώς και η πρωτεΐνη τροπονίνη (TRP) που αυξάνει το πρώτο 24 ωρο της νέκρωσης του μυοκαρδίου.
Η συγκέντρωση του γαλακτικού οξέος βρίσκεται αυξημένη.
Κάτι που οδηγεί σε ελάττωση του Ph στο αίμα και μεταβολική οξέωση.
Οι πνεύμονες ως αντιρροπιστικό μηχανισμό υπεραερίζουν, προκειμένου με την υποκαπνία να αλκαλοποιήσουν το pH που τείνει προς όξινο <7.35
Όπως διαπιστώνεται, οι μύες και η καταπόνηση τους αποτελούν ένα οξύ μεταβολικό επεισόδιο.
Σε κυτταρικό επίπεδο ελαττώνονται οι ενδορφίνες, αυξάνουν οι κυτταροκίνες με αποτέλεσμα τη δυσθυμία και την αρθραλγία.
Σε γενική εξέταση ούρων παρουσιάζεται μικροσκοπική αιματουρία και ενίοτε παρουσία κυλίνδρων.