H εμφάνιση της σιδηροπενικής αναιμίας που οφείλεται αποκλειστικά στη χορτοφαγία και τη δίαιτα που είναι πτωχή σε δισθενή-αφομοιώσιμο σίδηρο, είναι πράγματι σπάνιο για έναν αθλητή σωματοδόμησης, του οποίου η διατροφή βασίζεται σε κόκκινο κρέας και κρόκους αβγών, τουλάχιστον σε περιόδους αύξησης μυϊκής μάζας-όγκου.
Ο χρόνιος αυστηρά χορτοφάγος μπορεί να πάσχει και από μεγαλοβλαστική αναιμία (όπως και ένας αλκοολικός άλλωστε) με έλλειψη κυανοκοβαλαμίνης (B12) και τη χαρακτηριστική μακροκυττάρωση στη μικροσκοπική εξέταση αίματος (μεγάλα ερυθροκύτταρα και άνοδος του ΜCV>100).
Στην ιατρική μου καριέρα όμως έχω γνωρίσει περιπτώσεις πρωταθλητών (και κορυφαίου μάλιστα) με στίγμα μεσογειακής αναιμίας, όπου πέρα από την αναιμία (Htc<40 & Hgb< 13) και τη χαρακτηριστική βασεόφιλο στίξη στη μικροσκοπική εξέταση αίματος, έχουν
1) μικροκυττάρωση (μικρά σε μέγεθος ερυθροκύτταρα και ελάττωση του MCV<70 που ανταποκρίνεται στον όγκο των ερυθρών αιμοσφαιρίων) και
2) ερυθροκυττάρωση (αύξηση RBC) ως αντιρροπιστικό μηχανισμό του μυελού των οστών που υπερπαράγει ερυθρά αιμοσφαίρια, εξαιτίας της σύντομης διάρκειας ζωής τους (παθολογικές κυτταρικές μεμβράνες που τα καθιστούν πιο εύθραυστα).
Ο σίδηρος ορού και η φερριτίνη, που ανταποκρίνεται στην επάρκεια αυτού (αποθήκες-εφεδρείες) στις περισσότερες περιπτώσεις είναι σε φυσιολογικά επίπεδα.
Σε αυτή την περίπτωση ο αθλητής επιβάλλεται δια βίου να κάνει χρήση φυλλικού οξέος (folate-folic acid) προκειμένου να βελτιώσει τη διαδικασία αιμοποίησης του στο μυελό των οστών, μέσω σύνθεσης DNA της κυτταρικής μεμβράνης των ερυθρών αιμοσφαιρίων.
Σε έναν αθλητή με στίγμα μεσογειακής αναιμίας θα ήταν χρήσιμα στο φαινόμενο της αιμοποίησης (άνοδος του αιματοκρίτη-αιμοσφαιρίνης-μυοσφαιρίνης) τα ΑΑΣ που συμβάλλουν σε αυτήν, όπως η οξυμεθολόνη, η τεστοστερόνη και η μπολντενόνη.
Αυτά σε μεγάλο βαθμό θα συμβάλουν στην επαρκέστερη οξυγόνωση των ιστών, εφόσον ο αναιμικός αθλητής κάνει χρήση αερόβιας δραστηριότητος.