Όταν ο οργανισμός μας εκτίθεται σε καταστάσεις οξέος stress κινητοποιούνται οι παρακάτω διεργασίες:
Η επινεφρίνη, που ανήκει στις κατεχολαμίνες, εκκρίνεται από τα επινεφρίδια και δρα συμπαθητικομιμητικά με θετική ινότροπο και χρονότροπο δράση στο μυοκάρδιο.
Ταχυκαρδία, βρογχοδιαστολή, ταχύπνοια, μυδρίαση της οφθαλμικής κόρης, εφίδρωση και αύξηση της αρτηριακής πίεσης αποτελούν την κλινική εικόνα της εγρήγορσης.
Η έκκριση κορτιζόλης από τα επινεφρίδια αποσκοπεί στην άμεση παροχή ενέργειας μέσω της γλυκόζης, αφού η κορτιζόλη ανήκει στα γλυκο-κορτικοστεροειδή.
Η γλυκόζη θα παρέχει άμεση ενέργεια τόσο σε εγκέφαλο, όσο και σε μυϊκό ιστό.
Η επινεφρίνη κάνει γλυκογονόλυση, ενώ η κορτιζόλη και η γλουκαγόνη νεογλυκογένεση.
Σε χρόνιο stress η γλυκόζη σχηματίζεται μέσω της ανορθόδοξης διαδικασίας στο ηπατικό παρέγχυμα, τη λεγόμενη γλυκο-νεογένεση, όπου ο μυϊκός ιστός (γραμμωτός-σκελετικός) καταβολίζεται προκειμένου να σχηματιστεί σάκχαρο, απλός υδατάνθρακας.
Ο μυϊκός καταβολισμός (ελάττωση ΔΜΣ) επιβραδύνει το βασικό μεταβολισμό και η χρόνια κορτιζολαιμία εν τέλη οδηγεί σε αύξηση της αντίστασης των κυττάρων στην ινσουλίνη και σε λιπογένεση σπλαχνικού τύπου.
Αυτού του είδους η εναπόθεση λιπώδους ιστού αποτελεί έναν εκ των παραμέτρων του μεταβολικού συνδρόμου (περιφέρεια μέσης >95cm).
Η αντίσταση στην ινσουλίνη προδιαθέτει για γλυκαιμία (γλυκόζη νηστείας >100) και σακχαρώδη διαβήτη μη ινσουλινοεξαρτώμενο τύπου ΙΙ.