«Εάν δεν τα πάρεις, δε θα τα καταφέρεις»
Οι αθλητές αποτελούν αναλώσιμα εμπορικά προϊόντα προς εκμετάλλευση, διασκεδαστές των θεατών με άλλα λόγια. Με το θέαμα που προσφέρουν προσελκύουν χορηγίες και τηλεοπτικά συμβόλαια, που με τη σειρά τους συντηρούν τη βιομηχανία του θεάματος και τους ίδιους τους αθλητές.
Η φαρμακοδιέγερση είναι αναγκαία προκειμένου ο αθλητής να γίνει πρωταθλητής για τρεις βασικούς λόγους:
1) Το επίπεδο ανταγωνισμού είναι υψηλό, με αποτέλεσμα το πηγαίο ταλέντο-γενετικό υπόβαθρο και η σκληρή δουλειά-αυταπάρνηση να μην αρκούν για να διακριθείς.
2) Οι απαιτήσεις των προπονήσεων είναι μεγάλες και η ανάρρωση-αποκατάσταση που απαιτείται, εξασφαλίζεται μοναχά με τη συνδρομή απαγορευμένων εργογόνων φαρμακευτικών ουσιών.
3) Το οικονομικό δέλεαρ και οι κρατικές παροχές στους πρωταθλητές είναι λίαν δελεαστικές-ελκυστικές, τη στιγμή που ο αθλητής έχει μια ημερομηνία λήξεως, όπου καλείται να επενδύσει τα όσα χρήματα κερδίσει στην καριέρα του, όπου είτε θα τραυματιστεί, αποτέλεσμα της υπερ-προσπάθειας του να υπερβάλλει εαυτόν, είτε θα αποσυρθεί όπως ένα γέρικο άλογο.
Οι αθλητές δεν έχουν το τυπικό ωράριο γραφείου από τις 9πμ ως τις 5μμ, συνεπώς θα πρέπει να κερδίσουν τα μέγιστα σε μια δεκαετία, καλώς εχόντων των πραγμάτων. Η βιομηχανία του fitness και των sports είναι ένας οικονομικός κολοσσός παγκοσμίως και ουσιαστικά το ζήτημα ξεκινά από τους θεατές και την πολιτεία, για το εάν επιθυμούν να βλέπουν θέαμα, ρεκόρ και επιδόσεις με ένα ακριβό αντίτιμο εισιτηρίου. Αυτό όμως εξυπακούεται πως προϋποθέτει τη συνδρομή των ανδρογόνων αναβολικών στεροειδών, αυξητικών παραγόντων και διεγερτικών.
Το γεγονός ότι γίνεται συγκάλυψη του doping μεγάλων ονομάτων σε διάφορα αθλήματα στο βωμό της εμπορευματοποίησης και του prestige του εκάστοτε αθλήματος, δείχνει ότι το παιχνίδι της φαρμακοδιέγερσης δεν τηρείται επί ίσοις όροις και κάποιοι μπορούν να «κλέβουν» χωρίς να πιάνονται. Έτσι και ο θρύλος τους χτίζεται και τα γήπεδα-στάδια παραμένουν γεμάτα με όλες τις θετικές οικονομικές συνέπειες αυτών. Επομένως αποτελούν το ένα και το αυτό, δηλαδή ανθρώπους που αρνούνται τη διαφάνεια.
Δεν μπορείς να απαιτείς επιδόσεις από έναν αθλητή, χωρίς τη βοήθεια βοηθημάτων-και δεν αναφέρομαι σε suppmementation. Αθλητής χωρίς φάρμακα δε μπορεί να κατέβει τα 10” στα 100m, αλλά ούτε να πηδήξει πάνω από 8m στο μήκος. Οι αθλητές και πρωταθλητές αντιμετωπίζονται ως μηχανές και robot στο βωμό του θεάματος ως αναλώσιμα προϊόντα.
Συνεπώς ο άνθρωπος του 21ου αιώνα εξελίσσεται και με τις δικές του δυνάμεις και με τη βοήθεια της επιστήμης, που κι εκείνη εξελίσσεται με την εξέλιξη της τεχνογνωσίας-knowhow.
Σχετικά με το εάν οι αθλητές «κλέβουν» όταν κάνουν χρήση φαρμάκων, υπάρχει ένα ηθικό ζήτημα. Πρώτον, είναι παράνομο εφόσον και οι υπόλοιποι είναι (φαινομενικά) καθαροί, αφού έχει αποδειχθεί, ότι μη καθαρός-ντοπέ είναι μόνο εκείνος ο οποίος πιάνεται (που στην ουσία δεν ισχύει).
Συνεπώς στη γενίκευση του ότι όλοι ντοπάρονται, απλά ξεχωρίζει ο καλύτερος γενετικά (και ο πιο καλά προπονημένος φυσικά).